Να τελειώσει κι αυτό, να περάσει

Τελειώνει η εβδομάδα που απο την αρχή της, περίμενες να τελειώσει.
Δεν ήξερες το τέλος της, ήθελες να τελειώσει όμως.
Αυτό θα σου δινε χαρά ή έτσι νόμιζες τέλοσπαντων.
Έχεις άραγε σκεφτεί πόσες στιγμές χάνουμε στο βωμό του "να τελειώσει κι αυτό, να περάσει";
Λες και έχουμε το κληρονομικό χάρισμα των Τζοσουα&Μυριαμ (δεν φταίω αν δεν έβλεπες τηλεμαρκετιν και άλλα τέτοια χαριτωμένα) και ξέρουμε τι θα έρθει μετά το "να τελειώσει κι αυτό, να περάσει".
Ιδέα δεν έχουμε. Απλά ελπίζουμε. Πιστεύουμε. Θέλουμε. Θέλουμε;
Μπα, δεν θέλουμε αρκετά. Αν θέλαμε αρκετά θα εκμεταλλευόμασταν στο έπακρο το σημερα, το όσο διαρκεί και δεν θα καταλήγαμε στο "να τελειώσει κι αυτό, να περάσει".
Θαρρεις και είμαστε μικροί θεούληδες διάσπαρτοι σε γη και θάλασσα κι αποφασίζουμε ανα πάσα στιγμή το αύριο.
Τότε γιατί το χτες μας δεν είναι αυτό που ονειρευτήκαμε; Αυτό που με τόση λαχτάρα περιμέναμε;
Αν μπορείς να ορίσεις το αύριο τι πρόβλημα υπάρχει με το χτες;
Κι αν σήμερα ήξερες πως θα μοιαζει το χτες του αύριο; Τι θα αλλαζες;
Τι θα σωζες;
Τι θα χε η κιβωτός σου;
Κι αν τελικά το "να τελειώσει κι αυτό, να περάσει" όνειρο ήτανε;
http://www.youtube.com/watch?v=cCOSrspIo4k

Η πρώτη φορά είναι και η τελευταία

Έχεις σκεφτεί πόσες "πρώτες φορές" έχουμε κατά την διάρκεια της ζωής μας;
Και κάθε μία είναι η τελευταία, δεύτερη δεν έχει. Η πρώτη θα είναι για πάντα η πρώτη. Το πρώτο  παγωτό, το πρώτο παιχνίδι, το πρώτο "άριστα", το πρώτο φιλί, η πρώτη δουλειά, η πρώτη συνάντηση με τον έρωτα της ζωής μας, η πρώτη απώλεια...

Όλα ξεκίνησαν στην ανάμνηση των πρώτων γυαλιών ηλίου που είχε πάρει η αδερφή μου. Εκείνα τα στρογγυλά Armani. Εμείς που έχουμε μεγαλύτερα αδέλφια πάντα νομίζαμε πως χάναμε τις πρωτιές. Δεν μπορώ να ξεχάσω την ζήλια που με κυρίευσε όταν είδα τα γυαλιά. Ήθελα να την κλειδώσω στην αποθήκη για μια βδομάδα και να αλητεύω στον ήλιο. Φυσικά με τα γυαλιά. Να ζήσω πρώτη όλα αυτά που θα ζούσε εκείνη πρώτη. Την θαύμαζα και την ζήλευα μαζί. Που δεν είχα γεννηθεί εγώ πρώτη.

Αυτή η ζήλια ίσως είναι και ο λόγος που χάνουμε τις δικές μας (πρώτες ή όχι) στιγμές και μένουμε να παρακολουθούμε τις ζωές των άλλων. Και κάπου εκεί έρχεται και η αντιγραφή. Κοπιάρουμε τη ζωή, το ντύσιμο, το φέρσιμο, αυτού που φθονούμε και ξεκινάει η δυστυχία μας. 
Πως να σαι ευτυχής με κάτι που δεν είναι δικό σου; Πως να σαι ευτυχής αν δεν γεννάς εσύ ο ίδιος τις στιγμές σου ή δεν αφήνεσαι σε αυτές που η ζωή γέννησε για σένα.
Είπα γέννα και μου ήρθε στο μυαλό το πρώτο μωρό της οικογένειας. Ο Αλέξανδρος, ο γιος της αδερφής μου, το καμάρι μας! Τα χρόνια βλέπεις πέρασαν, από τα πρώτα γυαλιά της Χριστίνας, και έγινε για πρώτη φορά μαμά. Ευτυχώς μαζί με τα χρόνια πέρασε και η δική μου η ζήλια και έμαθα τις πρώτες φορές των άλλων να τις αγαπάω, να τις χαίρομαι, όχι να τις φθονώ και να τις αντιγράφω. 
Μέσα από την πρώτη φορά που η Χριστίνα έγινε μαμά έγινα κι εγώ πρώτη φορά θεία και μετά πρώτη φορά νονά. Και ευτυχισμένη, πολύ ευτυχισμένη!
Γιατί η ζωή είναι γεμάτη από υπέροχες (ή όχι) πρώτες φορές. Δικές μας ή των άλλων που τις μοιράζονται μαζί μας. 

10 Χρόνια σε 7 Ημέρες

Άνοιξα το χρονοντούλαπο...και γύρισα στο 2011. Όταν νόμιζα ακόμα πως μπορώ να επιλέγω. Μπορώ άραγε; Δεν είμαι σίγουρη. Θέλω όμως.


"Οι τελευταίες 7 μέρες μοιάζουν σαν μια δεκαετία. Από τα 20 στα 30, από τα 30 στα 40... ή τελικά πίσω στα 20?
Δεν αποφάσισα τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Κατάλαβα όμως πως ακόμα έχω την ευκαιρία να επιλέγω ή να απορρίπτω.

Όπως και να χει σήμερα , γνωρίζοντας τον Ζακ και μιλώντας μαζί του, αναρωτήθηκα πως είναι δυνατόν να εκτιμάμε όσα δεν έχουμε (αφού ούτε καν τα ξέρουμε) και να πετάμε αδιάφορα όσα έχουμε (είτε τα αποκτήσαμε είτε μας χαρίστηκαν).
Είναι άδικο που τις περισσότερες φορές η δυστυχία κάποιου μας δείχνει την δική μας ευτυχία.

Και μετά έπεσα πάνω στους στίχους του Ντίνου Χριστιανόπουλου: 
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπο σας κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας, ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας, κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά; Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους; 

Τελικά πιο δυστυχής είναι ο απεγνωσμένος ή αυτός που προσποιείται τον απεγνωσμένο;"
 B. 

 ( Κυριακή, 6 Μαρτίου 2011)


 Will you give me your hand, And the world it can see, That we can be free, In peace and harmony?

Και ξαφνικά ένα μεγάλο μπαμ! Ένας θόρυβος που χεις ακούσει μόνο εσύ. Μόνο εσένα τρόμαξε. Μόνο εσύ βλέπεις τα χιλιάδες σπασμένα γυαλιά της καθημερινότητας στα πόδια σου. Μόνο εσύ βλέπεις το απέραντο που απλώνεται μπροστά σου. Και τώρα; Ποιος τόλμησε να καταστρέψει την φυλακή σου; Και που να πας; Σαμπως ξέρεις που να πας; Ξεκινάς να περπατάς. Κι αν ο ρυθμός του βηματισμού σου είναι λάθος;






Μια μελωδία ακούγεται στο βάθος...

 

Ευτυχώς είναι αργό το κομμάτι, σαν τα βήματά σου. Αργό αλλά σταθερό. Ένα βήμα τη φορά. Έτσι δεν σε έπεισαν πως πρέπει να είναι;  Κι αν θες να τρέξεις όπως παλιά που μάτωνες τα γόνατά σου; Θυμάσαι πως ήταν; Πόναγες μα ήταν τόσο όμορφα. Μείναν οι πληγές να σου θυμίζουν όλα αυτά τα "κατοστάρια" που κατάφερες.
Στη θυμησή τους αρχίζεις να τρέχεις με όλη σου τη δύναμη, όλη σου τη ψυχή. Στα 10 μέτρα έχεις λαχανιάσει. Σταματάς. Γαμώτο!
Τωρα δεν μπορείς ούτε να περπατήσεις. Μένεις εκεί να χαζεύεις το απέραντο που δεν θα χεις, επειδή προσπάθησες περισσότερο από όσο μπορούσες.

Μια απόφαση είναι. Ξεκουράζεσαι και σηκώνεσαι. Δεν περπατάς ούτε αργά ούτε γρήγορα. Δεν σε πάνε τα πόδια, η καρδιά σε πάει. Αυτή ξέρει!

Κι αν δεν άκουσες μόνο εσύ το μπαμ;