Στο γραφείο. Σαν αυτόματη
μηχανή του καφέ. Όλα σωστά, χωρίς να βλέπεις ή να καταλαβαίνεις. Απλά
συμβαίνουν. Γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Έτσι πρέπει να είναι κάθε μέρα. Λίγο
μουσική στο αυτί. Όπως κάθε μέρα. Και χιλιάδες σκέψεις να πλημμυρίζουν αυτό το
στρογγυλό μαλλιαρό πράγμα που το κρατάει το σώμα σου.
Αυτοκαταστροφή. Αυτό
είναι το σημερινό θέμα συζήτησης με τον εαυτό σου. Μιλάς από μέσα σου διαρκώς.
Δυνατά σιγά. Δεν έχει σημασία. Δεν ακούει κανείς. Ούτε καν εσύ. Συνεχίζεις
μηχανικά τη δουλειά σου.
Σαν καρφί όμως καρφώνει
το μυαλό. Αυτοκαταστροφή. Μπορείς να
καταστρέψεις τα πάντα με ειδικότητα σε
ότι σε αφορά. Το πιο απλό μέχρι το πιο μεγάλο. Και μετά κάθεσαι και
απολαμβάνεις τα χαλάσματα. Μιλάς και σε
δεύτερο ενικό για να μην καταλάβει κανείς πως λες για σένα. Δεν πρέπει να δει ο
κόσμος το πραγματικό σου εγώ. Είσαι
δυνατός . Πολύ. Τόσο δυνατός που μπορείς
να καταστρέφεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Και μετά; Δεν θα χει
μετά. Δεν θες να χει μετά;
Εντάξει, μπορείς να τα
καταστρέψεις όλα. Έχεις αυτή τη μοναδική δύναμη. Δε θα το κάνεις όμως. Γιατί
τελικά το να χτίζεις χρειάζεται περισσότερη δύναμη. Και την έχεις. Δεν το
ήξερες, αλλά την έχεις.
Χαμογελάς πονηρά. Τη
στιγμή που τα μούτρα όλων είναι κατεβασμένα στο πάτωμα, στις λακκούβες του
δρόμου. Χωρίς να το θες πάλι αντιδράς.
Στη μιζέρια, στους κρύους ανθρώπους, στη βαρετή καθημερινότητα. Εσύ θα σαι
αλλιώς. Γιατί έτσι είσαι μαθημένος... να σαι αλλιώς!
* Το πρώτο μισό
γράφτηκε τον Αύγουστο. Το δεύτερο μισό τον Οκτώβριο. Τελικά σου πάει ο
χειμώνας.
