Το κλάμα βγήκε από ... την υγεία

Σε μία από τις απολαυστικές μας συζητήσεις με την Ιωάννα μιλήσαμε για το κλάμα. Περνάει μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση και αναρωτιόταν γιατί σε κάποιες συγκεκριμένες στιγμές κλαίει τόσο πολύ και σε άλλες όχι. Τελικά βρήκε απαντήσεις και μου εξήγησε και μένα γιατί οι άνθρωποι κλαίμε.

Αμέσως θυμήθηκα τον μπαμπά μου να μου λέει κάθε φορά που κλαίω: "Μην κλαις, σταμάτα, δεν μπορούμε να συζητήσουμε κι αμέσως κλαις", να φωνάζει και εγώ να προσπαθώ να υπερασπιστώ τα δάκρυά μου. Τα δάκρυα που τόσο πολύ απάλυναν το κάθε άσχημο που ένιωθα. Παράλληλα να νιώθω μια αδύναμη κλαψιάρα που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε τίποτα. Απλά κλαίει.
Άρχισα να αμφισβητώ τα δάκρυά μου, να τα διώχνω, δεν τους έδινα χώρο στα μάτια μου.
Ήθελα να γίνω δυνατή, σαν αυτούς που δεν έκλαιγαν ποτέ και όλα τα μπορούσαν (;). Μπορούσα;
Μπορεί να τα κατάφερα για λίγο καιρό. Να μην κλαίω. Κατα τα άλλα τα "όλα" δεν τα μπορούσα.
Τα δάκρυα ανέβηκαν όλα μαζί και με έπνιξαν. Για λίγο, ίσα για να καταλάβω πως μισώ την καταπίεση και να αφεθώ σε ότι εγώ νιώθω εντάξει. Έτσι ξεσπούσα, γιατί έπρεπε να το αρνούμαι για χάρη των άλλων;

Οι επιστήμονες λοιπόν λένε, ότι τα αντανακλαστικά δάκρυα περιέχουν 98% νερό, ενώ τα συναισθηματικά δάκρυα περιέχουν επίσης ορμόνες του στρες, οι οποίες αποβάλλονται από τον οργανισμό μέσω του κλάματος. Μετά από συναισθηματικά δάκρυα μειώνονται τα επίπεδα στον οργανισμό αυτών των ορμονών και άλλων τοξινών που συσσωρεύονται κατά τη διάρκεια του στρες. Διάφορες μελέτες δείχνουν επίσης ότι το κλάμα διεγείρει την παραγωγή των ενδορφινών, που είναι φυσικά παυσίπονα του σώματός μας και οι λεγόμενες ορμόνες της ευτυχίας (σας ευχαριστώ πολύ επιστήμονες που είστε μαζί μου σε αυτό).

 Οι ασθενείς μερικές φορές λένε, «Ζητώ συγνώμη για το κλάμα», γιατί έχουν μάθει ότι το κλάμα τους δείχνει ή τους κάνει αδύναμους. Αυτό προέρχεται από τους γονείς (ακούς μπαμπά;) και από μια κοινωνία η οποία μας λέει ότι είμαστε αδύνατοι όταν κλαίμε . Το κλάμα είναι απαραίτητο για να ξεπεραστεί η θλίψη ή μια απώλεια. Διαφορετικά, ρυθμιζόμαστε για να πάθουμε κατάθλιψη, αν καταστέλλουμε συνεχώς αυτά τα έντονα συναισθήματα (ξανακούς μπαμπά;).
Ποιός εξάλλου δεν έχει ακούσει έστω και μια φορά στη ζωή του το "οι άντρες δεν κλαίνε" ; Ποιός από εμας δεν έχει κρυφτεί για να μην τον δουν που κλαίει;

Την επόμενη φορά που κάποιος θα κλάψει μπροστά σου, μην τον καταπιέσεις, μην του ζητήσεις να σταματήσει, μην του πεις πως όλα θα πάνε καλά. Άστον να κλάψει. Άστον να ξεσπάσει. Άστον να αποβάλλει όσα τον βαραίνουν. Δεν έχει άλλο τρόπο. Βοήθησε τον να κλάψει, όπως θα τον βοηθούσες να γελάσει. Το έχει ανάγκη. Σε έχει ανάγκη. Κλάψε μαζί του. Θα σου κάνει καλό.

Το κλάμα είναι υγεία!