Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2019

~ Καλή νέα αρχή ~


Όταν κάτι τελειώνει δε το λογίζω σαν τέλος, μα κοιτάω ήδη στη νέα αρχή που προσεγγίζει.
Δεν το κλαίω το τέλος, μόνο μου λείπουν οι άνθρωποι που 'ταν μέσα σε αυτό που τελειώνει.
Τους παίρνω μαζί ναι, μα σε μια άλλη πραγματικότητα, μακριά από αυτό που ήταν δικό μας.
Υπάρχουν με έναν άλλο, νέο τρόπο, δικό μου τρόπο.
Δεν μπορώ να τους δω, να τους μυρίσω, να τους αγγίξω. Μα είναι εκεί μαζί μου και χαμογελάμε ο ένας στον άλλο.
Οι αρχές όμως, ανήκουν πάντα στον καθένα μας ξεχωριστά. Δεν μοιράζονται. Κι ας νομίζουμε πως μοιράζονται.
Η πορεία μοιράζεται, ενίοτε. Η αρχή και το τέλος όχι. Αυτό είναι δικό σου. Οφείλεις να τα βιώσεις. Συνήθως παράλληλα. Να θρηνείς και να γιορτάζεις. Μαζί.
Να, σαν τη βροχή. Θρηνεί και ξαφνικά ένα τεράστιο  πολύχρωμο ουράνιο τόξο που δε χορταίνεις να κοιτάς. Κι όμως πέφτουν ακόμα στάλες.
Μ' αρέσουν οι νέες αρχές. Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που τις τολμούν.
Μ' αρέσω κι εγώ όταν τις κάνω.
Αυτή είναι η αγαπημένη μου ευχή.
Καλή νέα αρχή.

*An end has a start - Editors

https://www.youtube.com/watch?v=UBpzJ-TLpbE


Δευτέρα 5 Αυγούστου 2019

Ένα παιδί μετράει τα MB του


Έχετε σκεφτεί πως πια δεν σκεφτόμαστε; Δεν προλαβαίνουμε; Δεν μας αφήνουν;

Όλα ξεκίνησαν σήμερα το πρωί που ανέβηκα στην ταράτσα της δουλειάς για να καπνίσω. Δεν είχα πάρει το κινητό μαζί. Περιέργως δεν συνέπεσα και με καποιον συνάδελφο.
Ήμουν εγώ και το στριφτό. Έκατσα, πάτησα τον μικρο πράσινο αναπτήρα και άναψα το τσιγάρο μου. Πήρα την πρώτη τζούρα, ήπια λίγο καφέ, "και τώρα;", σκέφτηκα.
Λες κι ένιωσα αμήχανα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Λες και είχαμε καιρό να βρεθούμε οι δυο μας.
Δε βλέπεις και δρόμο από την ταράτσα, να χαζέψεις κόσμο κι αυτοκίνητα.
Μόνο ουρανό και το βουνό απέναντι βλέπεις. Οι δυο μας λοιπόν. Τι νέα; Τι κάνεις; Πως περνάς;
Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Έφυγα βιαστικά. Έτρεξα στην ασφάλεια του υπολογιστή και του κινητού. Των ΜΒ μου.

Και κάπως έτσι από τις  9 Αυγούστου 2016 που ξεκίνησα να το γράφω έφτασα στις 5 Αυγούστου 2019. Και  είμαι πάλι στη δουλειά. Και βγήκα πάλι για break. Αυτή τη φορά ακόμα και το τσιγάρο έχει γίνει ηλεκτρονικό. Ούτε καν ηλεκτρονικό. Έξυπνο.  IQ το λεω εγώ κι ας το λένε (ακολουθεί τοποθέτηση προϊόντος) ΙQOS. Του τελείωσε η μπαταρία.
Κι έτσι μόνη πάλι, χωρίς κινητό, χωρίς ΜΒ, χαζεύοντας την αγαπημένη μου παρέα.
Τα αεροπλάνα.
Mέσα στο αεροπλάνο είμαι  πάντα ευτυχισμένη. Και μάντεψε. Flight Mode.
Πάλι χωρις ΜΒ.
Άρα τι με τρόμαξε εκείνη τη μέρα; Γιατί έτρεξα μακριά μου;
Ότι μπορούσα να σκεφτώ. Αυτό με τρόμαξε. Και οι σκέψεις που έκανα. Και οι άνθρωποι που υπήρχαν γύρω μου. Και ο εαυτός μου. Με τρόμαζε ο εαυτός μου.
Μέσα σε 3 χρόνια δεν ξέρω αν αλλάζει ο εαυτός σου. Ευτυχώς αλλάζουν οι σκέψεις σου. Αν το θες δηλαδή. Κι αποκτούν νόημα. Και βρίσκουν δρόμο να περπατήσουν και να κολυμπήσουν.
Δεν σκεφτόμαστε. Δεν προλαβαίνουμε. Δεν συμβαίνουν και πολλά υπέροχα πράγματα να σκεφτείς. Άρα λογικά αν σκεφτείς θα μαυρίσεις (inside, για το outside δε σας φοβάμαι, τα πάτε καλά).
Και γιατί να μαυρίσεις αν μπορείς απλά να μην σκέφτεσαι; Απλά να υπάρχεις; Απλά να περιφέρεις το σώμα όπου και όπως.

Και κάπως έτσι φτάνεις στις διακοπές σου (αν είσαι τυχερός) και δεν ξέρεις πως να το διαχειριστείς. Πως να χαλαρώσω; Πόση μπαταρία έχω; Έχω σήμα; Να μπω να δω αν πληρώθηκα. Καλά αυτό γιατι δε μου το έκαναν RT αφού ήταν πανεξυπνο. Μισό να μπω να δω ποσα λαικζ έχει το post από το παρ
άθυρο στα αναφιώτικά. Τίποτα 22. Θα διαβάσω.
Α, να δω αν μου απάντησαν απο το airbnb. Οχι οκ. Θα διαβάσω.
Να απαντήσω στο viber στον πατέρα, θα γκρινιάζει πάλι πως τον ξεχνάω. Θα διαβάσω.
Μου στειλε μια παλιά φιλη, ας της απαντήσω να τελειωνω με το κινητό ελεος, θα το ξεχάσω μετά.
Α, ναι να διαβάσω. Καλέ πότε πηγε 00.00; Ε, δε μπορω να διαβάσω τώρα, είναι αργά. Να κοιμηθώ. Δε μπορώ να κοιμηθώ. Ας χαζέψω λίγο insta. Καμία νύστα.
Ξέρεις; Θα διαβάσω. Τις σκέψεις μου θα διαβάσω. Θα με μάθω απόψε. Ξανά.
Όχι όχι άστο. Διακοπές είμαι, με μαθαίνω αύριο, σιγά. Εδώ είμαστε να χαλαρώσουμε. Θα κοιμηθώ. Α, δε μπορώ. Θα μετρήσω... τι προβατάκια μωρέ και χαζομάρες.
Θα μετρήσω MB...

* Σε όσους με ρωτούσαν γιατί δεν γράφω πια. Μάλλον θα μετρούσα ΜΒ. I ' m back (hopefully).
https://www.youtube.com/watch?v=kcASPx3-HuI





Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

~ Πίσω από κάθε πόνο ~



Στην "Ηδονή της γκρίνιας" η Μάρω Βαμβουνάκη αναφέρει:
 Υπάρχει μια κοφτή και καθαρή σαν όμορφος κρύσταλλος κουβέντα του Αριστοτέλη που συμβουλεύει:
 «Πίσω από κάθε πόνο σου στέκει ένα λάθος σου».

 Ήταν Μάρτιος του 2013 όταν εκείνος μπήκε στη ζωή της. Ο πόνος.
Την φλέρταρε αργά, βασανιστικά. Εκείνη ένιωθε σιγά σιγά σαν τον superman χωρίς κρυπτονίτη. Έχανε μέρα με τη μέρα τη δύναμή της, την ενέργεια, την διάθεση.
Προσπαθούσε ωστόσο να βρει την άκρη του νήματος. Έπεφτε, σηκωνόταν, άντεχε, δεν άντεχε.
Και ο καιρός περνούσε , ο πόνος ήταν πάντα εκεί, ήταν παντού. 
Άλλοτε έστεκε αγέρωχος νικητής μπροστά της με εκείνο το  αρχαϊκό μειδίαμα των Σπαρτιατών, άλλωτε καθόταν σε μια γωνιά και απολάμβανε το τσιγάρο του. Δεν την άφηνε όμως πια μόνη. Την είχε παντρευτεί. Την είχε επιλέξει να τον κάνει δυνατό μέσω της δύναμης της. Κι εκείνη δεν είχε πια επιλογή.  Έψαχνε μόνο να βρει ποιο λάθος δικό της τον είχε προ(σ)καλέσει στην πόρτα της, στη ζωή της. Τα ξεψάχνιζε, όλα, ένα προς ένα. Δεν μπορούσε να καταλήξει ποιό από όλα ήταν υπεύθυνο. Μήπως όλα μαζί; Όπως και να χει δικά της ήταν, εκείνη έφταιγε. Είχε αφεθεί.
Δεν ήξερε τελικά αν πιο τρομακτικό ήταν ο ίδιος ο πόνος ή πως τον είχε συνηθίσει, είχε γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς της, δεν θυμόταν καν πως ήταν το πριν.

Μια βαρετή μέρα του Οκτωβρίου στο δρόμο της βρέθηκε μια γυναίκα. Φρέναρε απότομα. Τρόμαξε. Εκείνη της έδωσε ένα μπουκάλι.
-Πιες από αυτό και θα τον κοιμίσει για λίγο. Θα έχεις λίγες στιγμές ελευθερίας,  μόνο λίγες ώρες.
Άπλωσε το χέρι της να το πάρει. 
- Είσαι σίγουρη πως το θες;
Δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη,  μια γουλιά και σε λίγα λεπτά έκλαιγε από ευτυχία.
Το σώμα της είχε μεταλλαχθεί σε αυτό που ήταν τρία χρόνια πριν. 'Έκλαιγε δυνατά, χαρούμενα, χόρευε. Το γέλιο δε μπορούσε να εκφράσει αυτό που ένιωθε, μόνο ένα δυνατό κλάμα συνδυασμένο με ένα τεράστιο χαμόγελο. Τι ειρωνεία ε; Κι όμως συνδυάζονται, όταν μπορείς πραγματικά να εκτιμήσεις μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή. Και τελικά αυτό είναι ευτυχία. Αυτή η υπέροχη στιγμή που περνάει από μπροστά σου και εσύ με μάτια ορθάνοιχτα την βλέπεις και με τα χέρια ανοιχτά την αγκαλιάζεις και την καλοδέχεσαι, χωρίς να την πιέζεις να μείνει παραπάνω, εκείνη θα αποφασίσει πόσο, εσύ απλά θα την χαρείς... ή όχι. Δική σου απόφαση.

Έπειτα από λίγες ώρες εκείνος ξαναγύρισε, αδύναμος στην αρχή , τον λυπόταν σχεδόν, ήξερε πως είναι να σε αποδυναμώνει κάποιος/κάτι. Δυνάμωνε σιγά σιγά, μα εκείνη είχε την στιγμή της να θυμάται, και να ελπίζει πως θα ακολουθήσουν κι άλλες. Και τότε της ήρθε μια ιδέα, να δημιουργεί η ίδια στιγμές.
Ίσως αυτό το "μαγικό φίλτρο" ήταν η έμπνευση που περίμενε όλα αυτά τα χρόνια, σχεδόν από τότε που είχε ακούσει εκείνο το στίχο ... "i need inspiration, not just another negotiation" . 

Συνέχισε να ζει μαζί του, δεν τον έβλεπε σαν εχθρό πια, ήταν κομμάτι της, συνοδοιπόρος. Μαζί ξυπνούσαν, μαζί προσπαθούσαν, μαζί τα παρατούσαν, μαζί γελούσαν, μαζί ξεχνούσαν, μαζί πονούσαν, μαζί ζούσαν!
Εξάλλου εκείνος την έμαθε τόσα πολλά, κυρίως πως δεν έφταιγε εκείνη, δεν έφταιγε κανείς. 
C' est la vie ~


   
*Αφιερωμένο στην Παγκόσμια Ημέρα Σπάνιων Παθήσεων 29/02 και κυρίως σε όλους αυτούς τους σπάνιους ανθρώπους που συμπορεύονται με τον πόνο τους.  
Σε όλους εμάς ~


Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Το κλάμα βγήκε από ... την υγεία




Σε μία από τις απολαυστικές μας συζητήσεις με την Ιωάννα μιλήσαμε για το κλάμα. Περνάει μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση και αναρωτιόταν γιατί σε κάποιες συγκεκριμένες στιγμές κλαίει τόσο πολύ και σε άλλες όχι. Τελικά βρήκε απαντήσεις και μου εξήγησε και μένα γιατί οι άνθρωποι κλαίμε.


Αμέσως θυμήθηκα τον μπαμπά μου να μου λέει κάθε φορά που κλαίω: "Μην κλαις, σταμάτα, δεν μπορούμε να συζητήσουμε κι αμέσως κλαις", να φωνάζει και εγώ να προσπαθώ να υπερασπιστώ τα δάκρυά μου. Τα δάκρυα που τόσο πολύ απάλυναν το κάθε άσχημο που ένιωθα. Παράλληλα να νιώθω μια αδύναμη κλαψιάρα που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε τίποτα. Απλά κλαίει.
Άρχισα να αμφισβητώ τα δάκρυά μου, να τα διώχνω, δεν τους έδινα χώρο στα μάτια μου.
Ήθελα να γίνω δυνατή, σαν αυτούς που δεν έκλαιγαν ποτέ και όλα τα μπορούσαν (;). Μπορούσα;
Μπορεί να τα κατάφερα για λίγο καιρό. Να μην κλαίω. Κατα τα άλλα τα "όλα" δεν τα μπορούσα.
Τα δάκρυα ανέβηκαν όλα μαζί και με έπνιξαν. Για λίγο, ίσα για να καταλάβω πως μισώ την καταπίεση και να αφεθώ σε ότι εγώ νιώθω εντάξει. Έτσι ξεσπούσα, γιατί έπρεπε να το αρνούμαι για χάρη των άλλων;

Οι επιστήμονες λοιπόν λένε, ότι τα αντανακλαστικά δάκρυα περιέχουν 98% νερό, ενώ τα συναισθηματικά δάκρυα περιέχουν επίσης ορμόνες του στρες, οι οποίες αποβάλλονται από τον οργανισμό μέσω του κλάματος. Μετά από συναισθηματικά δάκρυα μειώνονται τα επίπεδα στον οργανισμό αυτών των ορμονών και άλλων τοξινών που συσσωρεύονται κατά τη διάρκεια του στρες. Διάφορες μελέτες δείχνουν επίσης ότι το κλάμα διεγείρει την παραγωγή των ενδορφινών, που είναι φυσικά παυσίπονα του σώματός μας και οι λεγόμενες ορμόνες της ευτυχίας (σας ευχαριστώ πολύ επιστήμονες που είστε μαζί μου σε αυτό).

 Οι ασθενείς μερικές φορές λένε, «Ζητώ συγνώμη για το κλάμα», γιατί έχουν μάθει ότι το κλάμα τους δείχνει ή τους κάνει αδύναμους. Αυτό προέρχεται από τους γονείς (ακούς μπαμπά;) και από μια κοινωνία η οποία μας λέει ότι είμαστε αδύνατοι όταν κλαίμε . Το κλάμα είναι απαραίτητο για να ξεπεραστεί η θλίψη ή μια απώλεια. Διαφορετικά, ρυθμιζόμαστε για να πάθουμε κατάθλιψη, αν καταστέλλουμε συνεχώς αυτά τα έντονα συναισθήματα (ξανακούς μπαμπά;).
Ποιός εξάλλου δεν έχει ακούσει έστω και μια φορά στη ζωή του το "οι άντρες δεν κλαίνε" ; Ποιός από εμας δεν έχει κρυφτεί για να μην τον δουν που κλαίει;

Την επόμενη φορά που κάποιος θα κλάψει μπροστά σου, μην τον καταπιέσεις, μην του ζητήσεις να σταματήσει, μην του πεις πως όλα θα πάνε καλά. Άστον να κλάψει. Άστον να ξεσπάσει. Άστον να αποβάλλει όσα τον βαραίνουν. Δεν έχει άλλο τρόπο. Βοήθησε τον να κλάψει, όπως θα τον βοηθούσες να γελάσει. Το έχει ανάγκη. Σε έχει ανάγκη. Κλάψε μαζί του. Θα σου κάνει καλό.

Το κλάμα είναι υγεία!


Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Να τελειώσει κι αυτό, να περάσει

Τελειώνει η εβδομάδα που απο την αρχή της, περίμενες να τελειώσει.
Δεν ήξερες το τέλος της, ήθελες να τελειώσει όμως.
Αυτό θα σου δινε χαρά ή έτσι νόμιζες τέλοσπαντων.
Έχεις άραγε σκεφτεί πόσες στιγμές χάνουμε στο βωμό του "να τελειώσει κι αυτό, να περάσει";
Λες και έχουμε το κληρονομικό χάρισμα των Τζοσουα&Μυριαμ (δεν φταίω αν δεν έβλεπες τηλεμαρκετιν και άλλα τέτοια χαριτωμένα) και ξέρουμε τι θα έρθει μετά το "να τελειώσει κι αυτό, να περάσει".
Ιδέα δεν έχουμε. Απλά ελπίζουμε. Πιστεύουμε. Θέλουμε. Θέλουμε;
Μπα, δεν θέλουμε αρκετά. Αν θέλαμε αρκετά θα εκμεταλλευόμασταν στο έπακρο το σημερα, το όσο διαρκεί και δεν θα καταλήγαμε στο "να τελειώσει κι αυτό, να περάσει".
Θαρρεις και είμαστε μικροί θεούληδες διάσπαρτοι σε γη και θάλασσα κι αποφασίζουμε ανα πάσα στιγμή το αύριο.
Τότε γιατί το χτες μας δεν είναι αυτό που ονειρευτήκαμε; Αυτό που με τόση λαχτάρα περιμέναμε;
Αν μπορείς να ορίσεις το αύριο τι πρόβλημα υπάρχει με το χτες;
Κι αν σήμερα ήξερες πως θα μοιαζει το χτες του αύριο; Τι θα αλλαζες;
Τι θα σωζες;
Τι θα χε η κιβωτός σου;
Κι αν τελικά το "να τελειώσει κι αυτό, να περάσει" όνειρο ήτανε;
http://www.youtube.com/watch?v=cCOSrspIo4k

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Η πρώτη φορά είναι και η τελευταία


Έχεις σκεφτεί πόσες "πρώτες φορές" έχουμε κατά την διάρκεια της ζωής μας;
Και κάθε μία είναι η τελευταία, δεύτερη δεν έχει. Η πρώτη θα είναι για πάντα η πρώτη. Το πρώτο  παγωτό, το πρώτο παιχνίδι, το πρώτο "άριστα", το πρώτο φιλί, η πρώτη δουλειά, η πρώτη συνάντηση με τον έρωτα της ζωής μας, η πρώτη απώλεια...

Όλα ξεκίνησαν στην ανάμνηση των πρώτων γυαλιών ηλίου που είχε πάρει η αδερφή μου. Εκείνα τα στρογγυλά Armani. Εμείς που έχουμε μεγαλύτερα αδέλφια πάντα νομίζαμε πως χάναμε τις πρωτιές. Δεν μπορώ να ξεχάσω την ζήλια που με κυρίευσε όταν είδα τα γυαλιά. Ήθελα να την κλειδώσω στην αποθήκη για μια βδομάδα και να αλητεύω στον ήλιο. Φυσικά με τα γυαλιά. Να ζήσω πρώτη όλα αυτά που θα ζούσε εκείνη πρώτη. Την θαύμαζα και την ζήλευα μαζί. Που δεν είχα γεννηθεί εγώ πρώτη.

Αυτή η ζήλια ίσως είναι και ο λόγος που χάνουμε τις δικές μας (πρώτες ή όχι) στιγμές και μένουμε να παρακολουθούμε τις ζωές των άλλων. Και κάπου εκεί έρχεται και η αντιγραφή. Κοπιάρουμε τη ζωή, το ντύσιμο, το φέρσιμο, αυτού που φθονούμε και ξεκινάει η δυστυχία μας. 
Πως να σαι ευτυχής με κάτι που δεν είναι δικό σου; Πως να σαι ευτυχής αν δεν γεννάς εσύ ο ίδιος τις στιγμές σου ή δεν αφήνεσαι σε αυτές που η ζωή γέννησε για σένα.
Είπα γέννα και μου ήρθε στο μυαλό το πρώτο μωρό της οικογένειας. Ο Αλέξανδρος, ο γιος της αδερφής μου, το καμάρι μας! Τα χρόνια βλέπεις πέρασαν, από τα πρώτα γυαλιά της Χριστίνας, και έγινε για πρώτη φορά μαμά. Ευτυχώς μαζί με τα χρόνια πέρασε και η δική μου η ζήλια και έμαθα τις πρώτες φορές των άλλων να τις αγαπάω, να τις χαίρομαι, όχι να τις φθονώ και να τις αντιγράφω. 
Μέσα από την πρώτη φορά που η Χριστίνα έγινε μαμά έγινα κι εγώ πρώτη φορά θεία και μετά πρώτη φορά νονά. Και ευτυχισμένη, πολύ ευτυχισμένη!
Γιατί η ζωή είναι γεμάτη από υπέροχες (ή όχι) πρώτες φορές. Δικές μας ή των άλλων που τις μοιράζονται μαζί μας. 




Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

10 Χρόνια σε 7 Ημέρες



Άνοιξα το χρονοντούλαπο...και γύρισα στο 2011. Όταν νόμιζα ακόμα πως μπορώ να επιλέγω. Μπορώ άραγε; Δεν είμαι σίγουρη. Θέλω όμως.


"Οι τελευταίες 7 μέρες μοιάζουν σαν μια δεκαετία. Από τα 20 στα 30, από τα 30 στα 40... ή τελικά πίσω στα 20?
Δεν αποφάσισα τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Κατάλαβα όμως πως ακόμα έχω την ευκαιρία να επιλέγω ή να απορρίπτω.

Όπως και να χει σήμερα , γνωρίζοντας τον Ζακ και μιλώντας μαζί του, αναρωτήθηκα πως είναι δυνατόν να εκτιμάμε όσα δεν έχουμε (αφού ούτε καν τα ξέρουμε) και να πετάμε αδιάφορα όσα έχουμε (είτε τα αποκτήσαμε είτε μας χαρίστηκαν).
Είναι άδικο που τις περισσότερες φορές η δυστυχία κάποιου μας δείχνει την δική μας ευτυχία.

Και μετά έπεσα πάνω στους στίχους του Ντίνου Χριστιανόπουλου: 
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπο σας κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας, ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας, κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά; Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους; 

Τελικά πιο δυστυχής είναι ο απεγνωσμένος ή αυτός που προσποιείται τον απεγνωσμένο;"
 B. 

 ( Κυριακή, 6 Μαρτίου 2011)


 Will you give me your hand, And the world it can see, That we can be free, In peace and harmony?