Walk On ...

Πέρασαν κι όλας 356 ημέρες. Απομένουν 9, για να έρθουμε πάλι στην εκκλησία πρωί πρωί, να βλέπουμε μια φωτογραφία σου εκεί μπροστά στο τραπεζάκι, και ακόμα να μην το πιστεύουμε. Ένας χρόνος σήμερα απο την τελευταία μέρα που μιλήσαμε. Μα που είσαι ρε φίλε; Χάθηκες πάλι και θα θυμώσω κι άντε να με κάνεις καλά.

Σαν χτες μου φαίνεται που πήρε τηλέφωνο ο Σκοκις... δεν το κλείναμε, δεν μιλάγαμε, μόνο κλαίγαμε. Λες και όσο πιο πολύ νερό βγάζαμε από τα μάτια θα σε γυρνούσαμε πίσω. 
Περπατούσα εκείνο το βράδυ πνιγμένη στις ενοχές... "Κι αν δεν προσευχήθηκα όσο έπρεπε, όσο μου χε ζητήσει;", "Κι αν , κι αν,  κι αν... ". 
Δε ξέρω τι σημαίνει " ο χρόνος είναι γιατρός", δε πα να ναι και υδραυλικός. Αν γιατρειά σημαίνει λησμονιά, δεν έχουμε καμία διάθεση να γιατρευτούμε. Κανείς μας. Ακους;
Όσα μου χεις πει τα κάνω να ξέρεις. Άργησα μα τα κάνω! 
Και όταν έρθει το καλοκαίρι με το καλό,  σχεδιάζω να πάω στην Ικαρία σου. Και το ξέρω πως θα την αγαπήσω! Να με περιμένεις φίλε, ναι;

~ Walk on, walk on
What you got they can't deny it
Can't sell it or buy it
Walk on, walk on
Stay safe tonight ~

Αυτό κατά... στροφή!

Στο γραφείο. Σαν αυτόματη μηχανή του καφέ. Όλα σωστά, χωρίς να βλέπεις ή να καταλαβαίνεις. Απλά συμβαίνουν. Γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Έτσι πρέπει να είναι κάθε μέρα. Λίγο μουσική στο αυτί. Όπως κάθε μέρα. Και χιλιάδες σκέψεις να πλημμυρίζουν αυτό το στρογγυλό μαλλιαρό πράγμα που το κρατάει το σώμα σου.

Αυτοκαταστροφή. Αυτό είναι το σημερινό θέμα συζήτησης με τον εαυτό σου. Μιλάς από μέσα σου διαρκώς. Δυνατά σιγά. Δεν έχει σημασία. Δεν ακούει κανείς. Ούτε καν εσύ. Συνεχίζεις μηχανικά τη δουλειά σου.

Σαν καρφί όμως καρφώνει το μυαλό. Αυτοκαταστροφή. Μπορείς  να καταστρέψεις  τα πάντα με ειδικότητα σε ότι σε αφορά. Το πιο απλό μέχρι το πιο μεγάλο. Και μετά κάθεσαι και απολαμβάνεις τα χαλάσματα.  Μιλάς και σε δεύτερο ενικό για να μην καταλάβει κανείς πως λες για σένα. Δεν πρέπει να δει ο κόσμος  το πραγματικό σου εγώ. Είσαι δυνατός . Πολύ. Τόσο δυνατός  που μπορείς να καταστρέφεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

Και μετά; Δεν θα χει μετά. Δεν θες να χει μετά;

Εντάξει, μπορείς να τα καταστρέψεις όλα. Έχεις αυτή τη μοναδική δύναμη. Δε θα το κάνεις όμως. Γιατί τελικά το να χτίζεις χρειάζεται περισσότερη δύναμη. Και την έχεις. Δεν το ήξερες, αλλά την έχεις.

Χαμογελάς πονηρά. Τη στιγμή που τα μούτρα όλων είναι κατεβασμένα στο πάτωμα, στις λακκούβες του δρόμου.  Χωρίς να το θες πάλι αντιδράς. Στη μιζέρια, στους κρύους ανθρώπους, στη βαρετή καθημερινότητα. Εσύ θα σαι αλλιώς. Γιατί έτσι είσαι μαθημένος... να σαι αλλιώς!

*    Το πρώτο μισό γράφτηκε τον Αύγουστο. Το δεύτερο μισό τον Οκτώβριο. Τελικά σου πάει ο χειμώνας. 

Ποτέ δεν έμαθα τι σημαίνει Ζωή

Ήταν μια φορά κάποιος που δεν ήξερε τι σημαίνει η λέξη ζωή. Πληκτρολόγησε την λέξη και  διάβασε : 

1. η γενική κατάσταση που διαφοροποιεί τα ενόργανα όντα από τα άψυχα αντικείμενα και τους νεκρούς οργανισμούς. Χαρακτηρίζεται από σημαντικές λειτουργίες, όπως η αύξηση, η αναπνοή, η διατροφή, ο μεταβολισμός, η αναπαραγωγή, η προσαρμογή στο περιβάλλον κ.λπ.

   ο θεός έδωσε ζωή στον άνθρωπο

2. το χρονικό διάστημα της ζωής ενός οργανισμού και ειδικότερα ενός ανθρώπου (από τη γέννηση ως το θάνατο ή άλλο χρονικό σημείο)

   μέσος όρος ζωής

3. ο άνθρωπος ως φορέας ζωής

   στον πόλεμο χάθηκαν χιλιάδες ζωές

4. το σύνολο των εμπειριών και βιωμάτων κάποιου

   μια ζωή γεμάτη πίκρες

5. ο τρόπος με τον οποίο ζει κανείς

   κάνω άστατη ζωή

6. το σύνολο των δραστηριοτήτων σε ορισμένο τομέα

   πνευματική ζωή

7. (μεταφορικά) ζωντάνια, ενεργητικότητα

   παιδί όλο ζωή

8. ο χρόνος διάρκειας ή λειτουργίας προϊόντος

   η ζωή μιας μπαταρίας

    

    

   

   Ωραία! Του  λύθηκε η απορία. Όχι; Μα γιατί;

   Τελικά  αποφάσισε να πληκτρολογήσει και πάλι την λέξη και να δει εικόνες αυτή τη φορά. 

   Είδε ένα παιδί να μυρίζει ένα λουλούδι. Μια γυναίκα στην θάλασσα να ανοίγει διάπλατα τα χέρια και να αποχαιρετάει τον ήλιο που πήγαινε για ύπνο. Ένα ζευγάρι μάτια να δακρύζουν. Πολύχρωμα μπαλόνια να πετάνε στον ουρανό. Έναν άντρα να φιλάει στα χείλη μια γυναίκα. Μια ηλικιωμένη να κοιτάει απορημένη αυτόν που κρατάει την κάμερα απέναντί της. Δύο παιδιά σκελετωμένα να κάθονται στο χώμα. Μια τούρτα με αναμμένα κεριά και μια αναπνοή να προσπαθεί να τα σβήσει. Δυο χέρια που προσπαθούν να ακουμπήσουν το ένα το άλλο. Έναν άντρα να κρατάει αγκαλιά ένα παιδί και να του διαβάζει ένα βιβλίο. Τρεις φίλους με τεράστια χαμόγελα να χορεύουν. Ένα κουτάβι να γρυλίζει πάνω απο έναν σκοτωμένο σκύλο. Ένα ψάρι να προσπαθεί να αναπνεύσει έξω από το νερό. 

   
   

   Ουφ. Μπερδεύτηκε χειρότερα. Αποφάσισε να έρθει για λίγο στη γη να δει απο κοντά, μα τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο περίπλοκα. Υπήρχαν άνθρωποι που γελούσαν, που έκαναν έρωτα, που κείτονταν σκοτωμένοι στο δρόμο, που έκλαιγαν, που αγαπούσαν. Άνθρωποι που πονούσε το σώμα τους, άνθρωποι που πονούσε η ψυχή τους. Μα τι ήταν η ψυχή; Και πως πονούσε αφού κανείς δεν την έβλεπε; 
   Αχ, γιατί ήρθε εδώ; Ήθελε να φύγει, να γυρίσει πίσω. Όχι, όχι...θέλει να δει λίγο ακόμα. Μα αφού δεν το αντέχει, γιατί θέλει; Είναι κάτι δυνατό που τον κρατάει μα δεν το βλέπει.  

    

   Περνάει μια γυναίκα με φουσκωμένη κοιλιά απο μπροστά του. Έχει ένα μωρό μέσα της! Απίστευτο; Μα πως γίνεται αυτό;;;

   Θέλει να σκίσει την κοιλιά της και να καταλάβει πως διάολο ζει μέσα της ένας άνθρωπος. Μα εκείνη τον κοιτάζει και του χαμογελάει τόσο γλυκά. Νιώθει να του ζεσταίνει την καρδιά. Νιώθει; Μα πως μπορεί να νιώθει; Και τι σημαίνει νιώθω;

   Όλα ήταν τόσο απλά εκεί που ζούσε. Δεν υπήρχε τίποτα.

   Έπρεπε να φύγει. Κακώς μπήκε σε αυτή τη διαδικασία. Δεν έπρεπε να κοιτάξει πίσω. Είχε κάνει όμως τόσο κόπο. Είχε προσπαθήσει τόσο πολύ. Αν έμενε μόνο λίγο ακόμα; Ίσως αν ρωτούσε κάποιον; Μπορεί να του απαντούσε να καταλαβαίνε και να γυρνούσε πίσω στο τίποτα. Ήρεμος και κάποιος. Όπως πριν. Και αλήθεια δεν θα έψαχνε ξανά για τίποτα. 

   Άρχισε να ρωτάει...

   "Η ζωή είναι ωραία", "η ζωή είναι άδικη", "γιατί ρωτάς;" , "ποιος είσαι;" , "δεν θέλω πια να ζω" , "δεν ξέρω , μόλις γεννήθηκα" , "μη με ρωτάς, δεν πρόλαβα να ζήσω, πεθαίνω" , "η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις" , " η ζωή είναι τα παιδιά", "ζω το σήμερα" , " η ζωή είναι λεφτά" , " η ζωή είναι..."

   Ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Ένας άντρας είχε δώσει τέλος στη ζωή .

   Αυτός θα ήξερε. Αυτός θα μπορούσε να του απαντήσει. Μα που να τον βρει; Που πήγε; 

   
   

   Ξαφνικά ο κάποιος βρέθηκε μπροστά μου.  Με παρακάλεσε να μη φύγω και με ρώτησε τι είναι ζωή. Πάγωσα. Δεν ήξερα τι να του απαντήσω. 

   Δεν ήταν δύσκολη ερώτηση. Δεν ήταν μαθηματικά που τα μισούσα.

   "Μείνε", του είπα, "Μείνε εδώ μαζί μου. Μη γυρίσεις στο τίποτα. Μείνε για να μάθουμε μαζί. Κι αν ποτέ δεν καταλάβουμε, δεν πειράζει. Θα έχουμε ζήσει".

   Έμεινε.