Πέρασαν κι όλας 356 ημέρες. Απομένουν 9, για να έρθουμε πάλι στην εκκλησία πρωί πρωί, να βλέπουμε μια φωτογραφία σου εκεί μπροστά στο τραπεζάκι, και ακόμα να μην το πιστεύουμε. Ένας χρόνος σήμερα απο την τελευταία μέρα που μιλήσαμε. Μα που είσαι ρε φίλε; Χάθηκες πάλι και θα θυμώσω κι άντε να με κάνεις καλά.
Σαν χτες μου φαίνεται που πήρε τηλέφωνο ο Σκοκις... δεν το κλείναμε, δεν μιλάγαμε, μόνο κλαίγαμε. Λες και όσο πιο πολύ νερό βγάζαμε από τα μάτια θα σε γυρνούσαμε πίσω.
Περπατούσα εκείνο το βράδυ πνιγμένη στις ενοχές... "Κι αν δεν προσευχήθηκα όσο έπρεπε, όσο μου χε ζητήσει;", "Κι αν , κι αν, κι αν... ".
Δε ξέρω τι σημαίνει " ο χρόνος είναι γιατρός", δε πα να ναι και υδραυλικός. Αν γιατρειά σημαίνει λησμονιά, δεν έχουμε καμία διάθεση να γιατρευτούμε. Κανείς μας. Ακους;
Όσα μου χεις πει τα κάνω να ξέρεις. Άργησα μα τα κάνω!
Και όταν έρθει το καλοκαίρι με το καλό, σχεδιάζω να πάω στην Ικαρία σου. Και το ξέρω πως θα την αγαπήσω! Να με περιμένεις φίλε, ναι;
~ Walk on, walk on
What you got they can't deny it
Can't sell it or buy it
Walk on, walk on
Stay safe tonight ~
