Να τελειώσει κι αυτό, να περάσει

Τελειώνει η εβδομάδα που απο την αρχή της, περίμενες να τελειώσει.
Δεν ήξερες το τέλος της, ήθελες να τελειώσει όμως.
Αυτό θα σου δινε χαρά ή έτσι νόμιζες τέλοσπαντων.
Έχεις άραγε σκεφτεί πόσες στιγμές χάνουμε στο βωμό του "να τελειώσει κι αυτό, να περάσει";
Λες και έχουμε το κληρονομικό χάρισμα των Τζοσουα&Μυριαμ (δεν φταίω αν δεν έβλεπες τηλεμαρκετιν και άλλα τέτοια χαριτωμένα) και ξέρουμε τι θα έρθει μετά το "να τελειώσει κι αυτό, να περάσει".
Ιδέα δεν έχουμε. Απλά ελπίζουμε. Πιστεύουμε. Θέλουμε. Θέλουμε;
Μπα, δεν θέλουμε αρκετά. Αν θέλαμε αρκετά θα εκμεταλλευόμασταν στο έπακρο το σημερα, το όσο διαρκεί και δεν θα καταλήγαμε στο "να τελειώσει κι αυτό, να περάσει".
Θαρρεις και είμαστε μικροί θεούληδες διάσπαρτοι σε γη και θάλασσα κι αποφασίζουμε ανα πάσα στιγμή το αύριο.
Τότε γιατί το χτες μας δεν είναι αυτό που ονειρευτήκαμε; Αυτό που με τόση λαχτάρα περιμέναμε;
Αν μπορείς να ορίσεις το αύριο τι πρόβλημα υπάρχει με το χτες;
Κι αν σήμερα ήξερες πως θα μοιαζει το χτες του αύριο; Τι θα αλλαζες;
Τι θα σωζες;
Τι θα χε η κιβωτός σου;
Κι αν τελικά το "να τελειώσει κι αυτό, να περάσει" όνειρο ήτανε;
http://www.youtube.com/watch?v=cCOSrspIo4k