Άνοιξα το χρονοντούλαπο...και γύρισα στο 2011. Όταν νόμιζα ακόμα πως μπορώ να επιλέγω. Μπορώ άραγε; Δεν είμαι σίγουρη. Θέλω όμως.
"Οι τελευταίες 7 μέρες μοιάζουν σαν μια δεκαετία. Από τα 20 στα 30, από τα 30 στα 40... ή τελικά πίσω στα 20?
Δεν αποφάσισα τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Κατάλαβα όμως πως ακόμα έχω την ευκαιρία να επιλέγω ή να απορρίπτω.
Όπως και να χει σήμερα , γνωρίζοντας τον Ζακ και μιλώντας μαζί του, αναρωτήθηκα πως είναι δυνατόν να εκτιμάμε όσα δεν έχουμε (αφού ούτε καν τα ξέρουμε) και να πετάμε αδιάφορα όσα έχουμε (είτε τα αποκτήσαμε είτε μας χαρίστηκαν).
Είναι άδικο που τις περισσότερες φορές η δυστυχία κάποιου μας δείχνει την δική μας ευτυχία.
Και μετά έπεσα πάνω στους στίχους του Ντίνου Χριστιανόπουλου:
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπο σας κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας, ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας, κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά; Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;
Τελικά πιο δυστυχής είναι ο απεγνωσμένος ή αυτός που προσποιείται τον απεγνωσμένο;"
B.
( Κυριακή, 6 Μαρτίου 2011)
Will you give me your hand,
And the world it can see,
That we can be free,
In peace and harmony?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου