Έχετε σκεφτεί πως πια δεν σκεφτόμαστε; Δεν προλαβαίνουμε; Δεν μας αφήνουν;
Όλα ξεκίνησαν σήμερα το πρωί που ανέβηκα στην ταράτσα της δουλειάς για να καπνίσω. Δεν είχα πάρει το κινητό μαζί. Περιέργως δεν συνέπεσα και με καποιον συνάδελφο.
Ήμουν εγώ και το στριφτό. Έκατσα, πάτησα τον μικρο πράσινο αναπτήρα και άναψα το τσιγάρο μου. Πήρα την πρώτη τζούρα, ήπια λίγο καφέ, "και τώρα;", σκέφτηκα.
Λες κι ένιωσα αμήχανα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Λες και είχαμε καιρό να βρεθούμε οι δυο μας.
Δε βλέπεις και δρόμο από την ταράτσα, να χαζέψεις κόσμο κι αυτοκίνητα.
Μόνο ουρανό και το βουνό απέναντι βλέπεις. Οι δυο μας λοιπόν. Τι νέα; Τι κάνεις; Πως περνάς;
Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Έφυγα βιαστικά. Έτρεξα στην ασφάλεια του υπολογιστή και του κινητού. Των ΜΒ μου.
Και κάπως έτσι από τις 9 Αυγούστου 2016 που ξεκίνησα να το γράφω έφτασα στις 5 Αυγούστου 2019. Και είμαι πάλι στη δουλειά. Και βγήκα πάλι για break. Αυτή τη φορά ακόμα και το τσιγάρο έχει γίνει ηλεκτρονικό. Ούτε καν ηλεκτρονικό. Έξυπνο. IQ το λεω εγώ κι ας το λένε (ακολουθεί τοποθέτηση προϊόντος) ΙQOS. Του τελείωσε η μπαταρία.
Κι έτσι μόνη πάλι, χωρίς κινητό, χωρίς ΜΒ, χαζεύοντας την αγαπημένη μου παρέα.
Τα αεροπλάνα.
Mέσα στο αεροπλάνο είμαι πάντα ευτυχισμένη. Και μάντεψε. Flight Mode.
Πάλι χωρις ΜΒ.
Άρα τι με τρόμαξε εκείνη τη μέρα; Γιατί έτρεξα μακριά μου;
Ότι μπορούσα να σκεφτώ. Αυτό με τρόμαξε. Και οι σκέψεις που έκανα. Και οι άνθρωποι που υπήρχαν γύρω μου. Και ο εαυτός μου. Με τρόμαζε ο εαυτός μου.
Μέσα σε 3 χρόνια δεν ξέρω αν αλλάζει ο εαυτός σου. Ευτυχώς αλλάζουν οι σκέψεις σου. Αν το θες δηλαδή. Κι αποκτούν νόημα. Και βρίσκουν δρόμο να περπατήσουν και να κολυμπήσουν.
Δεν σκεφτόμαστε. Δεν προλαβαίνουμε. Δεν συμβαίνουν και πολλά υπέροχα πράγματα να σκεφτείς. Άρα λογικά αν σκεφτείς θα μαυρίσεις (inside, για το outside δε σας φοβάμαι, τα πάτε καλά).
Και γιατί να μαυρίσεις αν μπορείς απλά να μην σκέφτεσαι; Απλά να υπάρχεις; Απλά να περιφέρεις το σώμα όπου και όπως.
Και κάπως έτσι φτάνεις στις διακοπές σου (αν είσαι τυχερός) και δεν ξέρεις πως να το διαχειριστείς. Πως να χαλαρώσω; Πόση μπαταρία έχω; Έχω σήμα; Να μπω να δω αν πληρώθηκα. Καλά αυτό γιατι δε μου το έκαναν RT αφού ήταν πανεξυπνο. Μισό να μπω να δω ποσα λαικζ έχει το post από το παρ
άθυρο στα αναφιώτικά. Τίποτα 22. Θα διαβάσω.
Α, να δω αν μου απάντησαν απο το airbnb. Οχι οκ. Θα διαβάσω.
Να απαντήσω στο viber στον πατέρα, θα γκρινιάζει πάλι πως τον ξεχνάω. Θα διαβάσω.
Μου στειλε μια παλιά φιλη, ας της απαντήσω να τελειωνω με το κινητό ελεος, θα το ξεχάσω μετά.
Α, ναι να διαβάσω. Καλέ πότε πηγε 00.00; Ε, δε μπορω να διαβάσω τώρα, είναι αργά. Να κοιμηθώ. Δε μπορώ να κοιμηθώ. Ας χαζέψω λίγο insta. Καμία νύστα.
Ξέρεις; Θα διαβάσω. Τις σκέψεις μου θα διαβάσω. Θα με μάθω απόψε. Ξανά.
Όχι όχι άστο. Διακοπές είμαι, με μαθαίνω αύριο, σιγά. Εδώ είμαστε να χαλαρώσουμε. Θα κοιμηθώ. Α, δε μπορώ. Θα μετρήσω... τι προβατάκια μωρέ και χαζομάρες.
Θα μετρήσω MB...
* Σε όσους με ρωτούσαν γιατί δεν γράφω πια. Μάλλον θα μετρούσα ΜΒ. I ' m back (hopefully).
https://www.youtube.com/watch?v=kcASPx3-HuI
