Στην "Ηδονή της γκρίνιας" η Μάρω
Βαμβουνάκη αναφέρει:
Υπάρχει μια κοφτή και καθαρή σαν όμορφος
κρύσταλλος κουβέντα του Αριστοτέλη που συμβουλεύει:
«Πίσω από κάθε πόνο σου
στέκει ένα λάθος σου».
Ήταν Μάρτιος του 2013 όταν εκείνος μπήκε στη ζωή της. Ο πόνος.
Την φλέρταρε αργά, βασανιστικά. Εκείνη
ένιωθε σιγά σιγά σαν τον superman χωρίς κρυπτονίτη. Έχανε μέρα με τη μέρα τη δύναμή της, την ενέργεια, την
διάθεση.
Προσπαθούσε ωστόσο να βρει την άκρη του
νήματος. Έπεφτε, σηκωνόταν, άντεχε, δεν άντεχε.
Και ο καιρός περνούσε , ο πόνος ήταν πάντα
εκεί, ήταν παντού.
Άλλοτε έστεκε αγέρωχος νικητής μπροστά της
με εκείνο το αρχαϊκό μειδίαμα των
Σπαρτιατών, άλλωτε καθόταν σε μια γωνιά και απολάμβανε το τσιγάρο του. Δεν την
άφηνε όμως πια μόνη. Την είχε παντρευτεί. Την είχε επιλέξει να τον κάνει δυνατό
μέσω της δύναμης της. Κι εκείνη δεν είχε πια επιλογή. Έψαχνε μόνο να βρει ποιο λάθος δικό της τον είχε
προ(σ)καλέσει στην πόρτα της, στη ζωή της. Τα ξεψάχνιζε, όλα, ένα προς ένα.
Δεν μπορούσε να καταλήξει ποιό από όλα ήταν υπεύθυνο. Μήπως όλα μαζί; Όπως και
να χει δικά της ήταν, εκείνη έφταιγε. Είχε αφεθεί.
Δεν ήξερε τελικά αν πιο τρομακτικό ήταν
ο ίδιος ο πόνος ή πως τον είχε συνηθίσει, είχε γίνει κομμάτι της
καθημερινότητάς της, δεν θυμόταν καν πως ήταν το πριν.
Μια βαρετή μέρα του Οκτωβρίου στο δρόμο της βρέθηκε μια γυναίκα. Φρέναρε απότομα. Τρόμαξε. Εκείνη της έδωσε
ένα μπουκάλι.
-Πιες από αυτό και θα τον κοιμίσει για
λίγο. Θα έχεις λίγες στιγμές ελευθερίας,
μόνο λίγες ώρες.
Άπλωσε το χέρι της να το πάρει.
- Είσαι
σίγουρη πως το θες;
Δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη, μια γουλιά και σε λίγα λεπτά έκλαιγε από
ευτυχία.
Το σώμα της είχε μεταλλαχθεί σε αυτό που
ήταν τρία χρόνια πριν. 'Έκλαιγε δυνατά, χαρούμενα, χόρευε. Το γέλιο δε μπορούσε να
εκφράσει αυτό που ένιωθε, μόνο ένα δυνατό κλάμα συνδυασμένο με ένα τεράστιο
χαμόγελο. Τι ειρωνεία ε; Κι όμως
συνδυάζονται, όταν μπορείς πραγματικά να εκτιμήσεις μια πολύ ευτυχισμένη
στιγμή. Και τελικά αυτό είναι ευτυχία. Αυτή η υπέροχη στιγμή που περνάει από
μπροστά σου και εσύ με μάτια ορθάνοιχτα την βλέπεις και με τα χέρια ανοιχτά την
αγκαλιάζεις και την καλοδέχεσαι, χωρίς να την πιέζεις να μείνει παραπάνω,
εκείνη θα αποφασίσει πόσο, εσύ απλά θα την χαρείς... ή όχι. Δική σου απόφαση.
Έπειτα από λίγες ώρες εκείνος ξαναγύρισε,
αδύναμος στην αρχή , τον λυπόταν σχεδόν, ήξερε πως είναι να σε αποδυναμώνει κάποιος/κάτι. Δυνάμωνε σιγά σιγά, μα εκείνη είχε την στιγμή της να
θυμάται, και να ελπίζει πως θα ακολουθήσουν κι άλλες. Και τότε της ήρθε μια
ιδέα, να δημιουργεί η ίδια στιγμές.
Ίσως αυτό το "μαγικό φίλτρο"
ήταν η έμπνευση που περίμενε όλα αυτά τα χρόνια, σχεδόν από τότε που είχε
ακούσει εκείνο το στίχο ... "i need inspiration, not just another negotiation" .
Συνέχισε να ζει μαζί του, δεν τον έβλεπε
σαν εχθρό πια, ήταν κομμάτι της, συνοδοιπόρος. Μαζί ξυπνούσαν, μαζί
προσπαθούσαν, μαζί τα παρατούσαν, μαζί γελούσαν, μαζί ξεχνούσαν, μαζί πονούσαν,
μαζί ζούσαν!
Εξάλλου εκείνος την έμαθε τόσα
πολλά, κυρίως πως δεν έφταιγε εκείνη, δεν έφταιγε κανείς.
C' est la vie ~
 |
*Αφιερωμένο στην Παγκόσμια Ημέρα Σπάνιων
Παθήσεων 29/02 και κυρίως σε όλους αυτούς τους σπάνιους ανθρώπους που συμπορεύονται με τον πόνο τους.
Σε όλους εμάς ~
