Η πρώτη φορά είναι και η τελευταία

Έχεις σκεφτεί πόσες "πρώτες φορές" έχουμε κατά την διάρκεια της ζωής μας;
Και κάθε μία είναι η τελευταία, δεύτερη δεν έχει. Η πρώτη θα είναι για πάντα η πρώτη. Το πρώτο  παγωτό, το πρώτο παιχνίδι, το πρώτο "άριστα", το πρώτο φιλί, η πρώτη δουλειά, η πρώτη συνάντηση με τον έρωτα της ζωής μας, η πρώτη απώλεια...

Όλα ξεκίνησαν στην ανάμνηση των πρώτων γυαλιών ηλίου που είχε πάρει η αδερφή μου. Εκείνα τα στρογγυλά Armani. Εμείς που έχουμε μεγαλύτερα αδέλφια πάντα νομίζαμε πως χάναμε τις πρωτιές. Δεν μπορώ να ξεχάσω την ζήλια που με κυρίευσε όταν είδα τα γυαλιά. Ήθελα να την κλειδώσω στην αποθήκη για μια βδομάδα και να αλητεύω στον ήλιο. Φυσικά με τα γυαλιά. Να ζήσω πρώτη όλα αυτά που θα ζούσε εκείνη πρώτη. Την θαύμαζα και την ζήλευα μαζί. Που δεν είχα γεννηθεί εγώ πρώτη.

Αυτή η ζήλια ίσως είναι και ο λόγος που χάνουμε τις δικές μας (πρώτες ή όχι) στιγμές και μένουμε να παρακολουθούμε τις ζωές των άλλων. Και κάπου εκεί έρχεται και η αντιγραφή. Κοπιάρουμε τη ζωή, το ντύσιμο, το φέρσιμο, αυτού που φθονούμε και ξεκινάει η δυστυχία μας. 
Πως να σαι ευτυχής με κάτι που δεν είναι δικό σου; Πως να σαι ευτυχής αν δεν γεννάς εσύ ο ίδιος τις στιγμές σου ή δεν αφήνεσαι σε αυτές που η ζωή γέννησε για σένα.
Είπα γέννα και μου ήρθε στο μυαλό το πρώτο μωρό της οικογένειας. Ο Αλέξανδρος, ο γιος της αδερφής μου, το καμάρι μας! Τα χρόνια βλέπεις πέρασαν, από τα πρώτα γυαλιά της Χριστίνας, και έγινε για πρώτη φορά μαμά. Ευτυχώς μαζί με τα χρόνια πέρασε και η δική μου η ζήλια και έμαθα τις πρώτες φορές των άλλων να τις αγαπάω, να τις χαίρομαι, όχι να τις φθονώ και να τις αντιγράφω. 
Μέσα από την πρώτη φορά που η Χριστίνα έγινε μαμά έγινα κι εγώ πρώτη φορά θεία και μετά πρώτη φορά νονά. Και ευτυχισμένη, πολύ ευτυχισμένη!
Γιατί η ζωή είναι γεμάτη από υπέροχες (ή όχι) πρώτες φορές. Δικές μας ή των άλλων που τις μοιράζονται μαζί μας.