Και ξαφνικά ένα μεγάλο μπαμ! Ένας θόρυβος που χεις ακούσει μόνο εσύ. Μόνο εσένα τρόμαξε. Μόνο εσύ βλέπεις τα χιλιάδες σπασμένα γυαλιά της καθημερινότητας στα πόδια σου. Μόνο εσύ βλέπεις το απέραντο που απλώνεται μπροστά σου. Και τώρα; Ποιος τόλμησε να καταστρέψει την φυλακή σου; Και που να πας; Σαμπως ξέρεις που να πας; Ξεκινάς να περπατάς. Κι αν ο ρυθμός του βηματισμού σου είναι λάθος;






Μια μελωδία ακούγεται στο βάθος...

 

Ευτυχώς είναι αργό το κομμάτι, σαν τα βήματά σου. Αργό αλλά σταθερό. Ένα βήμα τη φορά. Έτσι δεν σε έπεισαν πως πρέπει να είναι;  Κι αν θες να τρέξεις όπως παλιά που μάτωνες τα γόνατά σου; Θυμάσαι πως ήταν; Πόναγες μα ήταν τόσο όμορφα. Μείναν οι πληγές να σου θυμίζουν όλα αυτά τα "κατοστάρια" που κατάφερες.
Στη θυμησή τους αρχίζεις να τρέχεις με όλη σου τη δύναμη, όλη σου τη ψυχή. Στα 10 μέτρα έχεις λαχανιάσει. Σταματάς. Γαμώτο!
Τωρα δεν μπορείς ούτε να περπατήσεις. Μένεις εκεί να χαζεύεις το απέραντο που δεν θα χεις, επειδή προσπάθησες περισσότερο από όσο μπορούσες.

Μια απόφαση είναι. Ξεκουράζεσαι και σηκώνεσαι. Δεν περπατάς ούτε αργά ούτε γρήγορα. Δεν σε πάνε τα πόδια, η καρδιά σε πάει. Αυτή ξέρει!

Κι αν δεν άκουσες μόνο εσύ το μπαμ;